Half September, de zomer is nog niet voorbij en de herfst nog niet begonnen.
Namiddag, zoveel zon, licht maar ook veel wind die het stof doet opwaaien en je huid verdroogd.
De plaats waar Francesco werkt bevindt zich op de top van een heuvel. Een adembenemend zicht, heel dicht bij ons stadje, zicht op de Salento, de Adriatische zee en op heldere winterdagen kan je zelfs de heuvels van Albanie zien.
Ik bereik hem gemakkelijk, hij is, samen met zij arbeiders alles aan het opruimen.
“Voor vandaag is het genoeg.”
Hij is gelukkig met dit interview. Hij weet dat hij ,op zijn niveautje, een bekendheid aan het worden is.
“Ze heb
ben mij niet laten werken deze zomer, de werf is te opzichtig .”
“Wie heeft je belet te w
erken?” vraag ik hem.
Hij heeft het over de vele touristen en inwoners van het stadje die het niet laten kunnen even een kijkje te nemen. Een trullaio aan het werk zien is geen alledaags gebeuren maar bijna zoals een acheologische vondst.
“Veel mensen stoppen, vooral buitenlanders, ze verwonderen zich over de kwaliteit van de werken en wat men al kan doen met onze steen.”
En dan beginnen de woorden te stromen, over de kwaliteit van onze kalksteen, haar helderheid, de fossielen die zij als zoveel geheimen in zich draagt. Zijn stenen die hij met moeite nog uit de grond krijgt door gezondheidsproblemen, zijn rug, zijn operatie...en toc
h klaagt hij niet.
“Het zijn dingen die gebeuren op mijn leeftijd....ik ben meer dan zeventig.
Het is niet de schuld van het werk. Ik mag me gelukkig achten dat ik mijn hele leven in de gezonde buitenlucht heb mogen werken, steeds de geur van deze aar
de heb mogen opsnuiven.”
Hij is ontroert wanneer hij over zijn werk vertelt, hij spreekt en handelt alsof hij de eigenaar is en verzorgt dus alles tot in de puntjes. Zijn medewerkers mogen enkel zijn orders uitvoeren. Hij kiest de stenen één voor één en toont hen waar ze geplaatst moeten worden.
Reeds lange tijd volg ik zijn werk als landmeter-architect en merk zijn evolutie. Iedere trullo die hij bouwt is verschillend, de manier waarop hij de trapjes bouwt of een originele boog vormt, niets is banaal.
Hij heeft veel vertrouwen in zijn medewerkers, zijn zoon, schoonzoon en de vele jongeren die voor hem werken kunnen op zijn onderwijs rekenen alsook op een goedbetaald loon.
Ciao Francesco, tot de volgende keer.
